សោភ័នភាពក្នុងពួកជំនុំ
ពេលខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំ គឺជេយ(Jay)បានសម្រេចចិត្តសង់ផ្ទះថ្មីមួយខ្នង យើងមិនបានជ្រើសរើសមិត្តភ័ក្រ ឬសមាជិកគ្រួសារ ដែលចូលចិត្តធ្វើការផ្នែកសំណង់ទេ ផ្ទុយទៅវិញ យើងបានជួលជាងសំណង់ដ៏មានជំនាញម្នាក់ ដើម្បីសាងសង់ផ្ទះ ដែលអាចដំណើរការបាន និងមានភាពស្រស់ស្អាត។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សោភ័នភាពនៃអគារព្រះវិហារ មិនតែងតែត្រូវបានគេចាត់ទុកជាអទិភាពជានិច្ច ឡើយ។ អ្នកខ្លះយល់ថា សោភ័នភាពនៃអាគារព្រះវិហារ គឺគ្មានភាពចាំបាច់ទេ ហេតុនេះហើយបានជា ការតុបតែង ឬលម្អអាគារព្រះវិហារ ត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ជាការខ្ជះខ្ជាយប្រាក់កាស។ ប៉ុន្តែ ព្រះមិនបានមានព្រះហឫទ័យដូចនោះឡើយ ពេលទ្រង់បង្កើតកន្លែងថ្វាយបង្គំ សម្រាប់សាសន៍ អ៊ីស្រាអែល នៅសម័យបុរាណ។
ទ្រង់មិនមែនចេះតែជ្រើសរើសមនុស្ស ឲ្យសាងសង់រោងដ៏សាមញ្ញឡើយ។ តែទ្រង់បានចាត់តាំងពួកជាងដ៏ចំណាន គឺលោកបេតសាលាល និងលោកអូហូលីអាប់(និក្ខមនំ ៣៦:១) ឲ្យធ្វើការលម្អរោងឧបោសថ ដោយយកក្រណាត់ដ៏មានតម្លៃមកធ្វើវាំងនន និងយកមាសសុទ្ធឆ្លាក់ធ្វើជាគ្រឿងលម្អ ដែលមានក្បូរក្បាច់រចនាយ៉ាងលម្អិត និងល្អប្រណិត(៣៧:១៧-២០)។
ខ្ញុំយល់ថា នៅសម័យនោះ សោភ័នភាពមានសារៈសំខាន់ ព្រោះវាបានក្រើនរំឭកបណ្តាជនថា ព្រះទ្រង់សក្តិសមនឹងឲ្យពួកគេថ្វាយបង្គំ ។ ក្នុងអំឡុងសម័យវិលវល់ នៅវាលរហោស្ថាន ដ៏ក្តៅហួតហែង និងមានដីហុយទ្រលោម ពួកគេត្រូវការការក្រើនរំឭកអំពីអំណាចចេស្តាព្រះ។
សោភ័នភាពខាងវិញ្ញាណដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះមាន នៅក្នុងការថ្វាយបង្គំសព្វថ្ងៃនេះ អាចមានបុព្វហេតុ ដូចនៅសម័យនោះដែរ។ យើងប្រើអំណោយទានរបស់យើង ឲ្យបានប្រសើរបំផុត ថ្វាយដល់ព្រះ ព្រោះទ្រង់សក្តិសមនឹងទទួលពីយើង។ សោភ័នភាពខាងវិញ្ញាណក៏បានជួយឲ្យយើង…
ចូរបញ្ចេញពន្លឺឡើង
ខ្ញុំសូមនិយាយដោយមិនលាក់លាមថា ខ្ញុំមិនចង់ទៅទិញឥវ៉ាន់នៅក្នុងហាងនោះទៀតទេ។ កាលពី៤សប្តាហ៍មុន ខ្ញុំនឹងភរិយារបស់ខ្ញុំ បានព្យាយាមឲ្យអ្នកលក់សងប្រាក់មកវិញ ចំពោះទូទឹកកកដ៏អាក្រក់មួយគ្រឿង ដែលយើងបាន ទិញ។ ពេលខ្ញុំនិយាយទៅកាន់អ្នកគ្រប់គ្រងផ្នែកលក់ម្តងទៀត យើងហាក់ដូចជាកំពុងតែធ្វើដំណើរ តាមផ្លូវទាល់មួយ។ ពេលដែលយើងកំពុងជជែកគ្នា ខ្ញុំចង់ដឹង ថាតើយើងអាចដកប្រាក់នោះមកវិញឬទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមមានចិត្តសណ្តោសចំពោះគេផងដែរ។
មានពេលមួយ អ្នកគ្រប់គ្រងក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា “ឥឡូវនេះ តាមធម្មតា អតិថិជនបានមកស្រែកឡូឡា ដាក់ខ្ញុំ តែអ្នកមានចិត្តអត់ធ្មត់ណាស់”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏និយាយថា “សូមយើងដោះស្រាយ តាមមធ្យោបាយផ្សេងវិញ”។ គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំនូវសំណួរខ្លះៗ ហើយក៏បានវាយលេខមួយចំនួន ចូលទៅក្នុងម៉ាស៊ីនកត់បញ្ជីប្រាក់។ បន្ទាប់ពីយើងបានរង់ចាំយូរបន្តិច ហើយបានស្តាប់គាត់ប្រាប់អំពីអតិថិជនដែលក្រេវក្រោធខ្លាំង ម៉ាស៊ីននោះក៏បានបញ្ចេញវិក័យប័ត្រមកខាងក្រៅ ដោយបង្ហាញថា យើងអាចដកប្រាក់មកវិញបាន។ បទពិសោធន៍ដ៏អាក្រក់ដែលយើងមាននៅក្នុងការទិញឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ ក៏បានកន្លងផុតទៅ។ ពេលយើងកំពុងលាគ្នា គាត់ក៏ប្រាប់ថា “សូមអរគុណ ដែលបានធ្វើឲ្យយើងស្រួលធ្វើការជាមួយ”។
ការដែលខ្ញុំគិតថា ខ្លួនត្រូវមានអាកប្បកិរិយ៉ាល្អ ពេលដែលខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ ល្អ បានជួយសម្រួលដំណើរការនៃការដកប្រាក់មកវិញ តែយើងបានបង្ហាញចេញនូវចិត្តសណ្តោសចំពោះអ្នកដទៃ មិនមែនដើម្បីឲ្យអាចដកប្រាក់មកវិញឡើយ។ តាមពិត មូលហេតុ គឺដោយសារក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងត្រូវតែបញ្ចេញនូវពន្លឺនៃព្រះយេស៊ូវ(អេភេសូ ៥:៨) ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា ទោះបីជាពួកគេជាអ្នកជិតខាងដែលឆេវឆាវ ឬជាអ្នករត់តុ ដែលខ្វះការគួរសម ឬជាអ្នកគ្រប់គ្រងហាងលក់ទំនិញនៅផ្សាទំនើបក៏ដោយ។ ពាក្យសម្តី និងអាកប្បកិរិយ៉ារបស់យើង…
ទង្វើនៃការដឹងគុណ
មានមនុស្សតិចតួចណាស់ ដែលស្គាល់ខ្ញុំកាលនៅក្មេង ច្បាស់ជាងលោកហ្វ្រង់ស៊ីស អាលែន(Fran-cis Allen) ដែលជាគ្រូគង្វាល ដែលបាននាំខ្ញុំ ឲ្យទទួលជឿព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ក្នុងនាមជាគ្រូអធិប្បាយដ៏ឆេះឆួលម្នាក់ ដែលដុតបញ្ឆេះចិត្តពួកជំនុំពីអសនាទៅ គាត់ជាគំរូដែលស្ទើរតែល្អឥតខ្ចោះ ដែលបង្ហាញពីភាពស្រទន់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ពេលនៅខាងក្រៅអសនា។
ពីដំបូង គាត់បានសំគាល់ឃើញថា ខ្ញុំចូលចិត្តព្យាយាម “ទិញ” ការទទួលស្គាល់ ពីអ្នកដទៃ ដោយខំធ្វើកិច្ចការឲ្យ ហួសពីការរំពឹងទុក ហើយធ្វើលើសពីអ្វីដែលគេឲ្យធ្វើ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា “នេះជាបុគ្គលិកលក្ខណៈដ៏ល្អ សម្រាប់ធ្វើជាអំណោយដល់អ្នកដទៃ តែអ្នកមិនគួរប្រើអំណោយទានទាំងនេះ ដើម្បីទិញការទទួលស្គាល់ពីមនុស្ស ឬពីព្រះឡើយ”។
ដើម្បីជួយពន្យល់ខ្ញុំអំពីបញ្ហានេះ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យអានព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងម៉ាថាយ ១១:៣០ ដែលចែងថា “នឹមរបស់ទ្រង់គឺងាយទេ”។ ជួនកាល គេយល់ថា ព្រះបន្ទូលទ្រង់ត្រង់ចំណុចនេះ ហាក់ដូចជាសាមញ្ចពេក បានជាគេមិនយល់ថា ទ្រង់មានបន្ទូលជាពាក្យពិតឡើយ។ បន្ទាប់មក គាត់បានចង្អុលបង្ហាញទៅបទគម្ពីរមីការ ៦:៦-៨ ដោយពាក្យថា “ឥឡូវនេះ សូមអានបទគម្ពីរនេះ ហើយសួរខ្លួនឯងថា តើអាចមានអំណោយអ្វីខ្លះ ដែលព្រះទ្រង់មិនទាន់មាន បានជាអ្នកត្រូវថ្វាយអំណោយនោះទៅទ្រង់ឬទេ?” ជាការពិតណាស់ ចម្លើយនោះគឺទេ។
បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបន្តពន្យល់ថា គេមិនអាចទិញព្រះបានឡើយ ព្រោះអំណោយទាននៃព្រះគុណ គឺសម្រាប់ទទួលដោយមិនគិតថ្លៃ។ ដោយសារនេះជាការពិតមែន តើយើងគួរឆ្លើយតបដូចម្តេចខ្លះ?…
ខ្មាំងសត្រូវនៃការទុកចិត្ត
មេបញ្ជាការកងទ័ព តែងតែចង់មានទាហានគ្រប់ចំនួន ដើម្បីបំពេញបេសកកម្មរបស់ខ្លួន។ ពួកគេភាគច្រើនចង់មានទាហានច្រើនលើសលប់ ជាជាងមានចំនួនតិចតួចពេក ប៉ុន្តែ មនុស្សគ្រប់គ្នាមិនមែនសុទ្ធតែយល់ស្របគ្នាថា កងទ័ពត្រូវមានចំនួនប៉ុន្មាន ទើបគ្រប់គ្រាន់នោះឡើយ។
ពេលលោកគេឌានបានជ្រើសរើសទ័ព ដែលមានគ្នា៣២០០០នាក់ ដើម្បីតតាំងនឹងពួកសាសន៍ដែលសង្កត់សង្កិនពួកអ៊ីស្រាអែល ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលទៅគាត់ថា “ចំនួនមនុស្សដែលនៅជាមួយនឹងឯង មានគ្នាច្រើនពេកណាស់ នឹងឲ្យអញប្រគល់ពួកម៉ាឌានមក ក្នុងកណ្តាប់ដៃគេ មិនបានឡើយ ក្រែងពួកអ៊ីស្រាអែលអួតខ្លួន ទាស់នឹងអញវិញ ដោយថា អញបានជួយសង្គ្រោះខ្លួនអញទេ”(ពួកចៅហ្វាយ ៧:២)។
ដូចនេះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានចាប់ផ្តើមបន្ថយចំនួនទ័ពរបស់លោកគេឌាន។ ពេលទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដែលភ័យខ្លាចចាកចេញពីជួរទ័ព នោះមានពួកប្រុសៗ២២០០០នាក់បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ(ខ.៣)។ ការកាត់ចំនួនជាលើកទីពីរ បានបន្ថយកងពលដែលនៅសល់១០០០០នាក់ ឲ្យធ្លាក់មកត្រឹមចំនួន៣០០នាក់វិញ ដែលក្នុងនោះព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលអំពីអ្នកទាំងនោះថា “អញនឹងជួយសង្គ្រោះឯងរាល់គ្នា ហើយប្រគល់ពួកម៉ាឌានមកក្នុងកណ្តាប់ដៃឯង ដោយសារមនុស្ស៣០០នាក់…”(ខ.៧)។ ហើយការនោះក៏បានកើតឡើងយ៉ាងដូច្នោះមែន(ខ.១៩-២៣)។
នៅក្នុងការរស់នៅដោយជំនឿ ធនធានរបស់យើងអាចក្លាយជាខ្មាំងសត្រូវនៃការទុកចិត្តព្រះ។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងពឹងផ្អែកលើទ្រង់ គឺមិនមែនពឹងផ្អែកទៅលើកម្លាំងរបស់យើងទេ កម្លាំងនោះជាកម្លាំងខាងរូបកាយ ខាងហិរញ្ញវត្ថុ ឬប្រាជ្ញារបស់យើងនោះទេ។
ពេលដែលព្រះអម្ចាស់កាត់បន្ថយធនធានរបស់យើង ពីចំនួន “៣២០០០ ទៅ៣០០” ទ្រង់មិនមែនកំពុងតែដាក់ទោសយើងទេ។ ទ្រង់ធ្វើការនេះ ដើម្បីរៀបចំផ្លូវឲ្យយើងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ តាមរយៈជីវិតរបស់យើង ពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ និងទុកចិត្តអំណាចចេស្តា ទ្រង់។-David McCasland
ការលើកដាក់ ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន
យើងរស់នៅក្នុងសង្គមមួយ ដែលគេបានបិទស្លាកដាស់តឿន នៅគ្រប់ទិសទី ដែលមានដូចជា បម្រាមនៅក្នុងបន្ទះថ្នាំពេទ្យ កាលបរិច្ឆេទនៃការហួសពេល “ប្រើប្រាស់” ដែលមាននៅលើកំប៉ុងស៊ុប ហើយផ្លាកសញ្ញាគ្រោះថ្នាក់ នៅលើរណាយន្តជាដើម ដែលសុទ្ធសឹងជាស្លាកដាស់តឿនយើង ឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះគ្រោះថ្នាក់ ដែលអាចកើតមានឡើង។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានទទួលប្រអប់មួយ ដែលមានអំណោយដ៏មានតម្លៃមួយនៅខាងក្នុង។ អ្នកដែលបានផ្ញើវាមកខ្ញុំ បានបិទស្ទីគ័រធំមួយពីលើប្រអប់នោះ ដែលមានអក្សរចែងថា វត្ថុផុយស្រួយ : សូមលើកដាក់ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។ ពេលខ្ញុំគិតអំពីជីវិត និងភាពផុយស្រួយរបស់វា ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើយើងមិនគួរបិទស្ទីគ័រពណ៌ក្រហមទំាងនោះ ពីលើខ្លួនយើងផងដែរទេឬ?
នៅក្នុងដំណើរនៃជីវិត យើងមិនគួរយល់ថា គ្មានអ្វីអាចធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យបានទេ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនឹងមានភាពល្អប្រសើរឡើងនោះឡើយ ព្រោះយើងនឹងដឹងថា យើងមានភាពផុយស្រួយ ហួសពីការស្មានរបស់យើងទៅទៀត។ បើសិនជាគ្រូពេទ្យទូរស័ព្ទមកប្រាប់យើងថា យើងមានជម្ងឺមួយដែលអាចបណ្តាលឲ្យស្លាប់ ឬបើសិនជាមានអ្នកបើកបរ បានបត់ឡាននៅខាងមុខយើងយ៉ាងលឿន ដោយគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្ន នោះយើងមុខជានឹងទទួលស្គាល់ថា ជីវិតគឺពិតជាមានភាពមិនស្ថិតស្ថេរមែន។ គឺគ្មានការធានាទេ! គ្មាននរណាម្នាក់អាចដឹងច្បាស់ អំពីដង្ហើមជីវិតរបស់អ្នកដទៃឡើយ។ ហេតុនេះហើយ ដើម្បីជាការដាស់តឿន អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងបានឲ្យយោបលដ៏សំខាន់មួយថា : “សូមបង្រៀនឲ្យយើងខ្ញុំចេះកំណត់រាប់ថ្ងៃអាយុ នៃយើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា”(ទំនុកតម្កើង ៩០:១២)។
សូមយើងសម្រេចចិត្តរស់នៅ ហាក់ដូចជា ពេលនេះជាពេលចុងក្រោយរបស់យើង នៅលើផែនដីនេះ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់កាន់តែជ្រាលជ្រៅ ដោយកាន់តែងាយអត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃ ដោយការធ្វើទានដល់អ្នកដទៃដោយចិត្តកាន់តែសប្បុរស…
សត្វឆ្កែឌីងហ្គូ
លោកហារី ធូព័រ(Harry Tupper) មានឈ្មោះល្បីនៅក្នុងរឿងព្រេងនៃការស្ទូចត្រីមួយ នៅក្នុងរដ្ឋអ៊ីដូហា ដែលជាទីកន្លែងរស់នៅរបស់ខ្ញុំ។ នៅភាគខាងកើតនៃរដ្ឋនេះ មានបឹងមួយឈ្មោះហ៊ែនរី(Henry) ដែលក្នុងបឹងនោះ មានកន្លែងមួយ ដែលគេបានដាក់ឈ្មោះ តាមឈ្មោះរបស់គាត់គឺ “ធូព័រស៍ ហូល”(Tupper’s Hole)
ខ្ញុំចាំថា លោកហារីមានសមត្ថភាពដ៏កម្រ នៅក្នុងការចាប់បានត្រីត្រោតដ៏ធំ នៅក្នុងបឹងហ៊ែនរី តែខ្ញុំកាន់តែនឹងចាំអំពីសត្វឆ្កែរបស់គាត់ ឈ្មោះ ឌីងហ្គូ(Dingo)។ ឌីងហ្គូធ្លាប់អង្គុយទន្ទឹមនឹងលោកហ៊ែនរីនៅក្នុងទូករបស់គាត់ ហើយសម្លឹងមើលដោយការផ្តោតចិត្ត ពេលគាត់កំពុងស្ទូចត្រី។ ពេលអ្នកស្ទូចត្រីដ៏ចំណាស់រូប នេះ ស្ទូចបានត្រីត្រោតមួយ ឌីងហ្គូក៏ព្រុសឮៗ ទាល់គាត់បានត្រងត្រីនោះ ឡើងលើទូកហើយដោះផ្លែសន្ទូចចេញ ទើបវាឈប់ព្រុស។
ភាពក្លៀវក្លារបស់ឌីងហ្គោ បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យយល់ថា : យកល្អ យើងគួរតែមានចិត្តរំភើបរីករាយចំពោះការអ្វីដែលអ្នកដទៃកំពុងធ្វើ ជាជាងរំភើបរីករាយចំពោះការដែលយើងកំពុងធ្វើ។ ដូចនេះហើយ បានជាពេលដែលខ្ញុំបានអាចព្រះគម្ពីរភីលីព ២:៤ ហើយគិតដល់ឌីងហ្គូ ខ្ញុំសួរខ្លូនឯងថា : តើខ្ញុំបានចំណាយពេល ដើម្បីគិតអំពី “ប្រយោជន៍របស់អ្នកដទៃ”ឬទេ? តើចិត្តរំភើបរីករាយដែលខ្ញុំមាន ចំពោះការអ្វីដែលព្រះកំពុងធ្វើ នៅក្នុង និងតាមរយៈមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ មានភាពខ្លាំងក្លាដូចពេលដែលទ្រង់កំពុងធ្វើការរបស់ទ្រង់ នៅក្នុង និងតាមរយៈខ្ញុំដែរឬទេ? តើខ្ញុំមានចិត្តប្រាថ្នាចង់ឃើញអ្នកដទៃ មានការរីកលូតលាស់នៅក្នុងព្រះគុណព្រះ ហើយទទួលបានជោគជ័យឬទេ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានខិតខំជួយពួកគេឲ្យមានការចម្រើនឡើង?
នេះជាការវាស់ស្ទង់នៃភាពអស្ចារ្យ…
ក្រុមជើងកាងដាលតុន
ពួកបងប្អូនប្រុសដាលតុន(Dalton)ជាពួកជនក្រៅច្បាប់ដ៏ល្បីល្បាញ នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ កាលពីដំបូង ពួកគេបានចាប់ធ្វើការងារត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ ក្នុងនាមជាមន្ត្រីប៉ូលីស។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ពួកគេក៏បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងឧក្រឹដ្ឋកម្មបន្តិចម្តងៗ ហើយក៏ល្បីឈ្មោះខាងប្លន់ធនាគា និងរថភ្លើង។ ថ្ងៃអន្តរាយរបស់ពួកគេក៏បានមកដល់ ពេលដែលពួកគេព្យាយាមប្លន់ធនាគារម្តងពីរកន្លែង។ ពេលប្រជាជនក្នុងក្រុង បានដឹងថាមានអំពើប្លន់នេះ ពួកគេក៏បានចាប់កាន់អាវុធ ហើយបាញ់ប្រហារមកលើក្រុមជើងកាងដាលតុនតែម្តង។ ពេលដែលការបាញ់គ្នាដ៏ហុយទ្រលោមបានបញ្ចប់ហើយ នៅក្នុងក្រុមចោរប្លន់នេះ មានតែលោកអេមិត ដាលតុនទេ ដែលបានរួចជីវិត។
បន្ទាប់ពីលោកអេមិតបានជាប់គុកអស់រយៈពេល១៥ឆ្នាំហើយ គាត់ក៏បានទទួលការលើកលែងទោស ហើយមានសេរីភាពឡើងវិញ។ កាលគាត់នៅក្នុងពន្ធធានាគារ គាត់បានដឹងថា ផ្លូវដែលគាត់បានដើរ គឺជាផ្លូវខុស។ ដូចនេះ ពេលគេដោះលែងគាត់ គាត់ចង់រារាំងយុវជន មិនឲ្យប្រលោកក្នុងជីវិតឧក្រឹដ្ឋកម្ម។ គាត់ក៏បាន និពន្ធ និងដើរតួរសម្តែងរឿង ដែលនិយាយអំពីក្រុមជើងកាងដាល់តុន តាមបទពិសោធន៍របស់ខ្លួន ដែលនៅក្នុងរឿងនោះ គាត់បានបង្ហាញអំពីភាពល្ងង់ខ្លៅ នៃការធ្វើជាជនក្រៅច្បាប់។ មានរបៀបជាច្រើន ដែលខ្សែភាពយន្តរបស់លោកអេមិត កំពុងប្រាប់អ្នកឯទៀតថា “មិនឲ្យចូលក្នុងផ្លូវរបស់មនុស្សអាក្រក់ឡើយ”(សុភាសិត ៤:១៤)។
ពេលយើងបានធ្វើអំពើបាប តែក្រោមមក យើងពិតជាបានប្រែចិត្តមែន ហើយបានពិសោធនឹងការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះ នោះយើងអាចនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីរឿងរបស់យើង តាមរបៀបស្រដៀងនឹងគាត់ដែរ។ យើងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេធ្វើខុសដូចយើងឡើយ។ ព្រះគម្ពីរយ៉ាកុបបានចែង ថា “អ្នកណាដែលនាំមនុស្សបាប ឲ្យត្រឡប់ពីផ្លូវវង្វេងមកវិញ នោះឈ្មោះថា…
នៅកន្លែងនេះ
ក្នុងព្រះវិហាររបស់យើង ជាញឹកញាប់ យើងនាំគ្នា ច្រៀងបទដ៏ពិរស របស់លោករ៉ន់(Ron) និងអ្នកស្រី ខារ៉ូល ហារីស(Carol Harris) ដែលមានចំណងជើងថា “នៅកន្លែងនេះ”។ បទនេះផ្តើមដោយពាក្យថា “នៅកន្លែងនេះ មានក្តីស្រឡាញ់ដ៏គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ខ្ញុំ”។
បទនេះបានក្រើនរំឭកខ្ញុំថា ទោះបីជាការជួបជុំគ្នាថ្វាយបង្គំ ជាមួយគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត នាំឲ្យមានការលើកទឹកចិត្តដ៏អស្ចារ្យក៏ដោយ ក៏យើងចាំបាច់ត្រូវដឹងថា ព្រះយេស៊ូវកំពុងមានវត្តមាននៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែមានវត្តមានជាមួយយើងក្នុងព្រះវិហារប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំង នៅក្នុងបន្ទប់ទាំងអស់នៃជីវិតរបស់យើងផងដែរ។
ខ្ញុំមិនដឹង ថាតើអ្នកកំពុងអានអត្ថបទនេះ នៅកន្លែងណាទេ តើនៅក្នុងចង្រ្កានបាយ ក្នុងហាងកាហ្វេ ក្នុងមន្ទីឃុំឃាំង ឬក្នុងបន្ទាយទាហាន? អ្នកប្រហែលជាកំពុងនៅមន្ទីរពេទ្យ ឬនៅក្នុងតុលាការ។ វាអាចជាបន្ទប់មួយ ដែលឆ្លុះ បញ្ចាំង អំពីការអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ក្នុងជីវិតអ្នក ឬជាកន្លែងដែលដំណាងឲ្យការគ្រប់យ៉ាងដែលមិនត្រឹមត្រូវ។ ហើយអ្នកប្រហែលជាមានការភ័យខ្លាច។
បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍នៃការជាប់ឆ្កាងរបស់ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ចប់ទៅ ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ បានជួបជុំគ្នា នៅក្នុងបន្ទប់ធម្មតាមួយ។ សាវ័កយ៉ូហានបានកត់ទុកអំពីការនេះថា “កាលទ្វារទាំងអស់ នៅកន្លែងដែលពួកសិស្សប្រជុំគ្នា បានបិទ(ចាក់គន្លឹះ) ដោយព្រោះខ្លាចសាសន៍យូដា នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់យាងមកឈរនៅកណ្តាលពួកសិស្ស មានព្រះបន្ទូលថា សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបដោយសេចក្តីសុខចុះ”(យ៉ូហាន ២០:១៩)។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក ការនេះ បានកើតឡើងម្តងទៀត ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងកាត់តាមទ្វារ ដែលពួកគេបានបិទដាក់គន្លឹះ ហើយប្រទាននូវសន្តិភាព តាមរយៈព្រះវត្តមានរបស់ទ្រង់(ខ.២៦-២៩)។…
ការនិយាយបំភ្លើសអំពីព្រះ
វិចិត្រករដែលជំនាញខាងគូរូបត្លុក បានដំឡើងជើងទ្រសម្រាប់គូរូប នៅទីសាធារណៈ ហើយគូររូបភាពរបស់អ្នក ដែលព្រមបង់ថ្លៃដ៏តិចតួច សម្រាប់ឲ្យគាត់គូរូបរបស់ពួកគេ ក្នុងផ្ទាំងគំនូរដែលមានលក្ខណៈត្លុកនោះ។ គំនូររបស់ពួកគេបានធ្វើឲ្យយើងសើចសប្បាយ ព្រោះពួកគេគូរបន្ថែមពីលើផ្នែកណាមួយ ឬផ្នែកជាច្រើន នៃរូបពិតរបស់យើង តាមរបៀបម្យ៉ាង ដែលធ្វើឲ្យយើងនៅតែអាចមើលដឹងថា នោះជារូបភាពយើង ដែលមានលក្ខណៈគួរឲ្យចង់សើច។
យ៉ាងណាមិញ គេមិនត្រូវគូរូបបន្ថែមពីលើរូបភាពរបស់ព្រះ ដើម្បីកម្សាន្តសប្បាយឡើយ។ ការនិយាយបំផ្លើស អំពីលក្ខណៈសម្បត្តិណាមួយរបស់ទ្រង់ នាំឲ្យអ្នកដទៃយល់ច្រឡំអំពីទ្រង់ ហើយគេងាយនឹងបដិសេធការបំភ្លើសនោះ។ ការនិយាយបំផ្លើសអំពីព្រះ គឺមិនអាចយកជាការបានទេ គឺមិនខុសពីការគូររូបត្លុកឡើយ។ អ្នកណាដែលយល់ថា ព្រះគ្រាន់តែជាចៅក្រម ដែលកំពុងមានសេចក្តីក្រោធ និងការបង្គាប់បញ្ជា អ្នកនោះងាយនឹងត្រូវបានគេនាំឲ្យឈប់គិតដូចនោះ ដោយនិយាយសង្កត់ធ្ងន់អំពីសេចក្តីមេត្តាកុរណារបស់ទ្រង់វិញ។ អ្នកដែលយល់ថា ព្រះជាជីតាម្នាក់ ដែលមានចិត្តសប្បុរស នឹងលែងយល់ដូចនោះ ពេលខ្លួនជួបរឿងអយុត្តិ ធម៌។ អ្នកណាដែលយល់ថា ព្រះគឺជាគំនិតដ៏ឆ្លាតវ័យ ជាជាងយល់ថា ទ្រង់ជាព្រះដ៏រស់ ដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ អ្នកនោះនឹងយល់ថា មានទស្សនៈផ្សេងទៀតដែលល្អជាងទ្រង់ នៅពេលណាមួយជាមិនខាន។ អ្នកណាដែលយល់ថាព្រះជាមិត្តល្អបំផុត ជាញឹកញាប់ អ្នកនោះនឹងងាកចេញពីទ្រង់ ពេលដែលខ្លួនរកបានមិត្តភ័ក្រជាមនុស្ស ដែលខ្លួនយល់ថា គួរឲ្យចូលចិត្តជាង។
ព្រះទ្រង់បានប្រកាសថា ទ្រង់មានព្រះទ័យមេត្តាករុណា និងប្រកបដោយព្រះគុណ តែទ្រង់ក៏មានយុត្តិធម៌ ក្នុងការជំនុំជម្រះមនុស្សដែលប្រព្រឹត្តខុសផងដែរ(និក្ខមនំ ៣៤:៦-៧)។ ពេលដែលយើងប្រើសេចក្តីជំនឿរបស់យើង ដោយការប្រព្រឹត្ត យើងចាំបាច់ត្រូវជៀសវាងការគិតថា…
ខ្ញុំល្អ
ក្នុងភាសាអង់គ្លេស ពេលមាននរណាម្នាក់សួរថា “តើអ្នកសុខសប្បាយទេ?” នោះជាធម្មតា គេឆ្លើយថា “ខ្ញុំល្អទេ”។ ពេលយើងឆ្លើយដូចនេះ គឺយើងកំពុងមានន័យថា “ខ្ញុំមិនអីទេ” ឬ “ខ្ញុំសុខសប្បាយទេ” ពោលគឺយើងនិយាយអំពីសុខុមាលភាពជាទូទៅរបស់យើង គឺមិនមែននិយាយអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើងទេ។ ខ្ញុំបានឆ្លើយតបយ៉ាង ដូចនេះ ជាច្រើនដងរាប់មិនអស់ តែថ្មីៗនេះ ខ្ញុំក៏បានចាប់ ផ្តើមមានអារម្មណ៍រំខានចំពោះការឆ្លើយតបដូចនេះ។ ព្រោះយើងប្រហែលជាមិនដឹងទេថា ពេលយើងប្រើពាក្យ ល្អ គឺយើងកំពុងនិយាយអំពីអ្វីមួយយ៉ាងជាក់លាក់។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានជួបបុរសអ្នកមានម្នាក់ ដែលបានហៅទ្រង់ថា “លោកគ្រូល្អ”(ម៉ាថាយ ១៩:១៦)។ បុរសវ័យក្មេងម្នាក់នេះបាននិយាយត្រូវ ព្រោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់ល្អ(ឥតខ្ចោះទាំងស្រុង) ហើយទ្រង់ក៏ជាគ្រូមែន។ មានតែទ្រង់ទេដែលសមនឹងឲ្យគេហៅដូចនេះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយព្រះអម្ចាស់បានឲ្យគាត់ពិចារណា អំពីអត្ថន័យនៃការប្រើពាក្យ ល្អ ។ ហេតុនេះហើយបានជា“ទ្រង់មានបន្ទូលទៅគាត់ថា ‘ហេតុអ្វីបានជាអ្នកហៅខ្ញុំថាជាល្អដូច្នេះ មានតែ១ទេដែលល្អ គឺជាព្រះ តែបើអ្នកចង់ចូលទៅក្នុងជីវិត ចូរកាន់តាមបញ្ញត្តទាំងប៉ុន្មានចុះ’”(ខ.១៧)។ ព្រះយេស៊ូវចង់ឲ្យបុរសនោះដឹងថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវមានភាពប្រាកដប្រជា នៅក្នុងការហៅទ្រង់យ៉ាងដូចនេះ។ គេអាចហៅព្រះយេស៊ូវថា “ល្អ” ព្រោះទ្រង់ជាព្រះ។
លើកក្រោយ ពេលនរណាម្នាក់សួរអ្នកថា “សុខសប្បាយទេ?” នោះជាការប្រសើរណាស់ ដែលអ្នកអាចឆ្លើយថា “ខ្ញុំសុខសប្បាយជាទេ”។ តែសូមចាំថា មានតែព្រះយេស៊ូវប៉ុណ្ណោះ ដែលល្អ។-Bill Crowder